HRAPA

(að), v.

1) to hurl, with dat. (h. e-m til helvítis);

2) to hurry on, hasten (h. ferð sinni);

3) to rush on, hurry (h. á fund e-s); h. til dauðans: banans, to rush headlong to destruction;

4) to fall, tumble down (hrapaði hann niðr í fjöruna).

* * *

að, to fall, tumble down, Fs. 70, Ann. 1339, Th. 76, Al. 76: to fall into an abyss, down a precipice, hröpuðu þeir af hæðinni, Landn. 147; h. til helvítis, Hom. 87; eg sá Satan svo sem eldingu h. af himni, Luke x. 18; hann hrapar í pyttinn, Fs. 158; h. ofan, Al. 146; hrapaði hann niðr í fjöruna, Fms. viii. 75; hann er að h. klett af klett, a ditty: of a shooting star, stjörnur munu af himnum h., Matth. xxiv. 29, (stjörnu-hrap.)

β. to fall in ruin; hvort hús mun yfir annat h., Luke xi. 17, xiii. 4; but not usual, ‘hrynja’ being used of a house, wall, tower, rock which falls; hrapa of a man who falls from them.

II. to rush headlong, hurry; hrapa á fund e-s, Fms. i. 303; er þú hrapar svá til banans, vi. 115: h. í e-t, to rush into, H. E. i. 469; h. at e-u, to hurry on a thing, Fs. 41; ef maðr hrapar svá at grepti at kviðr berr at önd sé í brjósti, K. Þ. K. 26: with dat., eigi skulu þér h. því svá, Ölk. 36; hitt mundi mitt ráð at h. eigi ferðinni, Eg. 577, Fms. v. 43; ok hrapaðir þeim svá til helvítis, vii. 123.